... laat ik een riedeltje meespelen. Dat is althans wat er weleens gebeurd in een platenstudio: grote artiesten die in de buurt zijn en mee komen spelen op een opname. Bekende voorbeelden daarvan zijn bijvoorbeeld het samenkomen van (wat later zou worden) The Traveling Wilburys, of George Michael die de achtergrondzang bij Elton John's Nikita op zich nam.
Die laatste had dat overigens vaker gedaan. Al in 1983 nam hij voor zijn album Too Low To Zero het nummer I Guess That's Why They Call It The Blues op. Hoewel in Nederland geen grote hit, zou het toch 1 van de best verkopende jarne 80 Elton John singles in de Verenigde Staten worden. Misschien kwam het wel door het harmonicariedeltje wat per toeval geboren werd toen de opnames bezig waren. Het instrumentale tussenstukje klonk wat kaal, en niemand anders dan Stevie Wonder sprong in precies de goede toon te raken het nummer een extra dimensie te geven.
Stevie is zowiezo op best veel opnames te horen met z'n mondharmonica; al in de Motown jaren zijn er vele opnames van andere artiesten waar hij z'n steentje aan bijgedragen heeft. Maar ook nog in 1985 droeg hij met z'n mondharmonica voor een belangrijk deel bij aan de sfeer van het nummer There Must Be An Angel (Playing With My Heart) van de Eurythmics. Het zou een nummer 1 hit in het Verenigd Koninkrijk worden en ook in Nederland en Vlaanderen was het een top 10 hit.